Do zwijania i rozwijania linii używano zwijaków wyposażonych w szelki, które umożliwiały ich przenoszenie na plecach (przy rozwijaniu linii) lub na piersiach (przy zwijaniu). Zwijak był wykonany w postaci stelaża z rurek metalowych. Na stelażu zamocowana była skórzana torba, w której przenoszony był drobny sprzęt potrzebny przy budowie linii. Do rozwijania kabla na stelaż zakładano tylko bęben. Przy zwijaniu kabla na zwijaku montowano ośkę prowadzącą z kołem zębatym i korbą. Koło zębate przez łańcuch obracało bęben. Na ośce zamontowana była prowadnica, która układała równomiernie kabel na bębnie. Przy użyciu tego typu zwijaka przeciętna prędkość rozwijania linii wynosiła od 3 km/h pieszo do 6 km/h przy użyciu konia lub samochodu. Zwijaki o tej konstrukcji używane były już w czasie I wojny światowej. Przejęte egzemplarze były w użyciu w polskich oddziałach łączności w latach 20-tych. Były prawdopodobnie pierwowzorem konstrukcji polskich zwijaków wz.38 używanych na samochodach telefonicznych. Niemieckie bębny telefoniczne, z późniejszym modelem lżejszego zwijaka wykonanego z elementów tłoczonych, zostały po wojnie przyjęte jako standardowe wyposażenie Wojska Polskiego. Po drobnych modyfikacjach były w użyciu do końca XX wieku.
Źródło: Wielki leksykon uzbrojenia. TOM 65. Pomocnicze środki łączności. Piotr Krzysztofik
Zdjęcia archiwalne pochodzą ze strony http://www.laud.no/la6nca/