Induktorowy polowy aparat telefoniczny FF33 został opracowany na potrzeby wojsk łączności Niemiec na początku lat 30-tych XX wieku. Zastąpił on w służbie wcześniejszy model telefonu Feldfernsprecher 26 w drewnianej obudowie. Dane techniczne: masa: 5,8 kg, wymiary: 280x210x100 mm. Obudowa została wykonana z bakelitu. Z prawej strony znajdował się otwór dla wprowadzenia korbki induktora. Telefon nie posiadał wywołania brzęczykowego. Z przodu zasłonięte klapką znajdowały się gniazda pośredniczące. Pod górnym wiekiem znajdowała się bakelitowa słuchawka, którą wpinano do aparatu za pomocą 5-bolcowego złącza, zaciski liniowe, przycisk probierczy, a pod metalową klapką znajdowała się typowa telefoniczna bateria 1,5V zasilająca telefon. Na wewnętrznej stronie pokrywki umieszczono schemat elektryczny urządzenia, a na zewnętrznej rozpiskę kodów zgłoskowania każdej z liter alfabetu. Zamiast klasycznego mikrotelefonu można było do telefonu podłączyć zestaw słuchawek i laryngofonu, który znacznie poprawiał jakość korespondencji przy dużym hałasie, a operator miał wolne ręce w czasie rozmowy. Aparat mógł być za pomocą przystawki SB-Zusatz 33 podłączany do centrali ręcznej centralnej baterii (CB). Telefon, choć trochę cięższy i większy od naszego AP-36, uchodził za solidny i niezawodny. Utrzymano go w produkcji aż do końca wojny – 24 producentów wyprodukowało ok. 1600000 egzemplarzy.
Źródło:Wielki leksykon uzbrojenia. TOM 54. Telefonia i telegrafia polowa. Piotr Krzysztofik