Niemieckie oddziały łączności do budowy polowych linii telefonicznych używały dwóch rodzajów kabla: - kabel polowy lekki „Leichete Feldkabel” (l.F.K.) - kabel polowy ciężki – „Schwere Feldkabel” (s.F.K.) Kabel lekki składał się z jednego drucika pokrytego emalią albo z paru cienkich drucików w izolacji z impregnowanego papieru lub bawełny. Kabel ten był fabrycznie nawijany na bębny po 500 m. Używano go do budowy krótkich połączeń, które nie miały być używane zbyt długo. Zwykle takich linii nie zakładano na podpory i nie zawsze je zwijano po zakończeniu eksploatacji. Kabel ciężki był używany i wykonany podobnie jak polski typ A lub B (technicznie stanowił typ pośredni między nimi). Nawijany był na bębny po 1000 m. Bębny te wielkością były zbliżone do polskich bębnów typu A.
Źródło: Wielki leksykon uzbrojenia. TOM 65. Pomocnicze środki łączności. Piotr Krzysztofik