Bębny do kabla telefonicznego Kabel fabrycznie był nawijany na bębny drewniane. W jednostkach kabel był przewijany na bębny metalowe, które w komplecie ze zwijakiem umożliwiały rozwijanie i zwijanie linii telefonicznych. Najpopularniejszy był bęben do kabla telefonicznego wz.24 (typ B). Wykonany był z blachy żelaznej i składał się z 2 tarcz okrągłych, połączonych ze sobą wałkiem. Na krawędzi każdej tarczy znajdowały się po dwa otworki do umocowania końców kabla. Przez środek tarcz i wałka przechodził otwór o przekroju kwadratowym dla umożliwienia osadzenia bębna na osi zwijaka. Miał on następujące wymiary: średnica 280 mm, szerokość 150 mm. Ciężar pustego bębna wynosił 1,7 kg. Początkowo stosowano bębny o tarczach wykonanych ze zwykłej blachy. Z czasem dla wzmocnienia konstrukcji zaczęto produkować tarcze tłoczone i perforowane. Te bębny miały też zacisk, służący do podłączania końca kabla, od którego rozpoczynano jego nawijanie na bębnie. Na potrzeby samochodów telefonicznych Polski Fiat 508/518 wprowadzono do użycia bębny typu A o wymiarach: średnica 250 mm, szerokość 310 mm, z bocznymi tarczami tłoczonymi i perforowanymi i z zaciskiem do kabla.
Wykopkowe bębny kablowe
Ze zbiorów Bogdana Karskiego
Źródło: Wielki leksykon uzbrojenia. TOM 65. Pomocnicze środki łączności. Piotr Krzysztofik