Na potrzeby sztabów wielkich jednostek opracowano łącznicę polową Ł.P.30-33. Do łącznicy można było podłączyć 30 linii telefonicznych systemu miejscowej baterii, ale łącznica mogła też współpracować z centralami i liniami centralnej baterii ręcznymi i automatycznymi. Łącznica współpracowała tylko z telefonami z wywołaniem induktorowym. Miała 30 klapek sygnałowych i 30 gniazdek połączeniowych. Do współpracy w centralami CB posiadała tarczę numerową, a do wywoływania stacji MB służył induktor. Posiadała 10 par sznurów połączeniowych z wtyczkami, umożliwiających zestawienie 10 rozmów telefonicznych. Mogła być używana pojedynczo i w zespołach. Jeżeli w zespole znajdowały się dwie łącznice, to wówczas pojemność centrali zwiększała się dwukrotnie. Po zastosowaniu wielokrotników można było zestawić większe zespoły od 60 do 300 par przewodów. Łącznica ŁP 30-33 miała wymiary 410x545x570 mm; wraz z wyposażeniem ważyła 70 kg. Dodatkowymi częściami składowymi były: podstawa z zawartością ważąca 68 kg, o rozmiarach 690x635x370 mm, zespół wielokrotników ważący 50 kg o rozmiarach 520x260x730 oraz przetwornik o wadze 20 kg i wielkości 385x295x230 mm. Cały zestaw ważył 208 kg. Obsługujący łącznicę operator miał do dyspozycji mikrofon nasobny z słuchawkami w skórzanym ogłowiu oraz ręczny mikrotelefon. Łącznicę produkowano do 1935 roku. Do wojska trafiło łącznie około 300 sztuk.
Źródło:Wielki leksykon uzbrojenia. TOM 54. Telefonia i telegrafia polowa. Piotr Krzysztofik