Łącznica umożliwiała załączenie 1 linii telegraficznej dwuprzewodowej, 5 linii telegraficznych pojedynczych, 1 linii telefonicznej dwuprzewodowej, 1 stacyjnego aparatu telefonicznego i 4 aparatów telegraficznych. Jako aparat odzewowy służyła stukawka. Łącznica mieściła się w metalowej obudowie o wymiarach 415x295x175 mm. Na górnej ściance znajdowały się zaciski bateryjne, zaciski do podłączania linii i aparatów telegraficznych oraz odgromniki. Zaciski bateryjne były podwójne z obu stron łącznicy, aby można było łączyć ze sobą kilka łącznic w zestawy o większej pojemności. Na przedniej ściance łącznicy z lewej strony znajdowało się 6 klapek sygnałowych, 6 gniazd przyłączeniowych, 5 gniazd okólnikowych i 10 gniazd spoczynkowych dla 5 par przewodów z wtyczkami połączeniowymi. Obok znajdował się zespół gniazd do załączania 4 aparatów telegraficznych stacyjnych i stukawki odzewowej. Dla każdego aparatu były cztery gniazdka odpowiednio na napięcia 30, 60, 90 i 120V. Połączenia aparatu z linią dokonywano za pomocą pary przewodów przyłączeniowych, z których jedną wtyczkę wtykano w gniazdo linii, a drugą w gniazdo aparatu z potrzebnym napięciem. Poniżej znajdowały się gniazda spoczynkowe dla przewodów aparatu telefonicznego i miernika. Z prawej strony przedniej ścianki łącznicy umieszczono miernik i przełącznik napięcia, za pomocą których można było sprawdzać właściwości linii telegraficznych. Z boku łącznica miała uchwyty do pasa nośnego.
Źródło:Wielki leksykon uzbrojenia. TOM 54. Telefonia i telegrafia polowa. Piotr Krzysztofik