Podstawowymi środkami łączności w armii II RP były telefony, telegrafy i radiostacje. W sytuacjach kiedy nie można było użyć telefonu czy też radiostacji sięgano po zastępcze, pomocnicze środki łączności - sygnalizację świetlną, środki sygnalizacji ręcznej, płachty do łączności z lotnikiem, ognie sztuczne i rakietnice, gołębie pocztowe, psy meldunkowe i gońców pieszych, konnych lub zmotoryzowanych. Typowym sprzętem sygnalizacji świetlnej były aparaty, które umożliwiały łączność na odległość do 15 km w nocy i do 8 km w dzień. Zastępczo można było użyć wszelkiego rodzaju latarek służących zasadniczo jako sprzęt oświetleniowy - etatowe latarki elektryczne umożliwiały komunikację na odległość do 2 km w nocy. Latarkami patrolowymi naftowymi lub karbidowymi można było sygnalizować podobnie jak tarczami sygnalizacyjnymi na odległość do 1 km w nocy. Szybkość przekazywania wiadomości za pomocą sygnalizacji świetlnej i alfabetu morsa wynosiła około 25 znaków (kropek i kresek) na minutę. Goniec pieszy mógł pokonać 1 km w ciągu 45 minut pełzając, 11 minut idąc zwykłym krokiem, 9 minut idąc szybkim krokiem i 7 minut biegnąc. Na większe odległości stosowano łańcuch gońców na posterunkach oddalonych od siebie 150 do 400 m. Łącznik konny przenosił wiadomości na odległość 1 km w ciągu 8 minut jadąc stępem, 4 minut kłusem i 3 minut galopem. Na większe odległości stosowano sztafetę konną z posterunkami oddalonym od siebie 5 do 6 km.
Źródło: Wielki leksykon uzbrojenia. TOM 65. Pomocnicze środki łączności. Piotr Krzysztofik