Stukawka polowa Stukawka była aparatem do słuchowego odbioru sygnałów nadawanych alfabetem Morse'a- nic nie zapisując, stukawka bowiem nie miała ani taśmy papierowej, ani mechanizmu posuwowego, ani piszącego. Zaletą stukawki w porównaniu z morsem była prosta budowa oraz to, że za jej pomocą można było szybciej (o około 50%) przekazywać wiadomości. Wadą stukawki natomiast było to, że wiadomości odbierane słuchowo nie pozostawiały żadnego trwałego dokumentu, za pomocą którego można byłoby sprawdzić odebraną wiadomość w razie jakiegoś przekłamania. Od telegrafisty wymagana była w tym przypadku duża umiejętność posługiwania się aparatem i biegłość odbioru. Stukawka stosowana była w połączeniach o stosunkowo dużym ruchu. Była też używana jako aparat odzewowy przy łącznicach telegraficznych. Mechanizm stukawki składał się z elektromagnesu, który w czasie przepływu prądu przyciągał kotwicę, która drążkiem wystukującym uderzała o kolumienkę, a po ustaniu przepływu prądu, wracając, drążek uderzał w śrubę oporową. Następowały dwa uderzenia. Znaki rozpoznawano po długości przerw między nimi. Mechanizm stukawki montowano w rezonatorze, aby wzmocnić siłę dźwięku. Do nadawania służył klucz podobny do morsowskiego, tylko o lżejszej konstrukcji. Całość zamontowana była na drewnianym cokole, na którym znajdowały się również zaciski liniowe i bateryjne, galwanoskop, odgromnik oraz przełącznik rodzaju pracy. Stukawka, podobnie jak i aparat morsowski, mogła pracować przy prądzie roboczym lub ciągłym. Stukawki pracowały przy prądzie 12-15mA. Zestaw stukawki polowej ważył bez baterii około 11 kg. Cena stukawki polowej to 450 zł.
Źródło:Wielki leksykon uzbrojenia. TOM 54. Telefonia i telegrafia polowa. Piotr Krzysztofik