Telefonia polowa

Linią telefoniczną nazywano przewody umożliwiające przepływ prądu od jednego aparatu telefonicznego do drugiego. W zależności od liczby przewodów, rozróżniano linie dwu i jednoprzewodowe. W liniach jednoprzewodowych, najczęściej wtedy stosowanych, rolę drugiego przewodu pełniła ziemia, tzn. oba aparaty musiały mieć uziemiony drugi zacisk liniowy. Do budowy linii używano kabli izolowanych lub przewodów gołych. Gołe przewody należało rozciągać tak, aby nie były połączone z ziemią. Najczęściej rozciągano je na podporach, mocując na izolatorach. Zasięg łączności telefonicznej zależał od jakości linii, tzn. głównie od sposobu jej izolowania od ziemi oraz oporności samego przewodu. Na liniach polowych z kabla izolowanego rozciąganych na ziemi wynosił 10-15 km, przy liniach rozciągniętych na podporach zasięg łączności wynosił 50 km, na liniach półstałych - 150 km. W łączności polowej używano głównie aparatów telefonicznych miejscowej baterii, tzn. każdy aparat posiadał swoje własne źródło zasilania. Bateria była używana tylko w czasie mówienia przy wciśniętym przycisku mówniczym. W telefonach polowych używano mikrofonów zawierających w środku luźny pył węglowy, który ściskany przez poruszaną dźwiękiem membranę zmieniał oporność i wytwarzał zmienny przepływ prądu. Mikrofony węglowe często zawodziły w trudnych warunkach polowych i były najczęściej wymienianym elementem, stąd w telefonach produkcji polskiej znajdowało się specjalne miejsce na zapasową sztukę. Do wywoływania abonenta stosowano dwa systemy wywoławcze: brzęczykowy i induktorowy. W systemie induktorowym wywołanie odbywało się za pomocą prądnicy wytwarzającej napięcie zmienne około 30V i częstotliwości 12-20Hz. Prąd induktora uruchamiał w aparacie telefonicznym dzwonek, a w łącznicy elektromagnes, który powodował opadnięcie klapki sygnałowej. W systemie brzęczykowym wywołanie odbywało się za pomocą sygnałów akustycznych wytwarzanych przez brzęczyk, a odbieranych przez słuchawkę. Zalety systemu induktorowego: - silny, wyraźny sygnał dzwonka - łatwość identyfikacji dzwoniącego abonenta na centrali (opadająca klapka), co przekładało się na możliwość budowania pojemniejszych central z tym wywołaniem. Wady systemu induktorowego: - niepewne działanie na liniach o złej izolacji - niemożność stosowania na jednej linii z aparatami telegraficznymi. Zalety systemu brzęczykowego: - pewne działanie na liniach słabej jakości - możliwość pracy na liniach telegraficznych. Wady systemu brzęczykowego: - trudniejsza obsługa łącznic brzęczykowych, wynikająca z trudniejszej identyfikacji dzwoniącego - cichy sygnał wywoławczy - niestała praca brzęczyka, który często wymagał regulacji