Torba skórzana na zestaw narzędzi do budowy linii polowych wykonana była ze skóry juchtowej. Typowa torba używana w latach trzydziestych miała wymiary 400x240x180 cm. Wewnątrz miała wszytą przegródkę, dzielącą ją na dwa przedziały, a z przodu doszytą mniejszą kieszeń, zapinaną paskiem i sprzążką. Zamykana była dwoma bocznymi, wewnętrznymi pokrywami i zakrywającą całą torbę pokrywą główną. Do przenoszenia torby na ramieniu służył pas, z tyłu torba miała uszy, przez które przewlekało się pas główny żołnierza. Po bokach torba wyposażona była w paski ze sprzążkami, które m.in. służyły do przytroczenia toporka. Oprócz toporka z ostrzem i młotkiem, w torbie przenoszono: taśmę izolacyjną, drut wiązałkowy, gwoździe (w kieszeni przedniej), rękawicę skórzaną, noże kablowe, szczypce, świderek (w przedziale przednim), rososzki, izolatorki drewniane, sznur konopny, kołki uziemiające (w przedziale tylnym). Torba była niezbyt wygodna w użyciu, dlatego pod koniec lat trzydziestych opracowano lżejszą torbę skórzaną, wzorowaną na chlebaku wz.33, która była na wyposażeniu wszystkich nowych wozów i samochodów łączności.
Źródło: Wielki leksykon uzbrojenia. TOM 65. Pomocnicze środki łączności. Piotr Krzysztofik