Wykorzystując lekko zmodyfikowaną nadbudowę testowaną na wozie wz.37K i podwozie wozu łączności wz.37Ł opracowano wóz telefoniczny kawaleryjski wz.39K. Wóz składał się z dwóch półwozi, sprzęgniętych za pomocą sprzęgła elastycznego. W stosunku do wozu wz.37Ł zmniejszono rozstaw kół oraz dodano mechaniczny hamulec. Na półwoziu przednim w skrzyni umieszczono aparaty telefoniczne i narzędzia do budowy linii telefonicznych oraz sprzęt taborowy i oporządzenie woźnicy, podobnie jak w wozie telefonicznym drużynowym. Na wierzchu skrzyni w galeryjce było miejsce na osobisty ekwipunek obsługi oraz rację dzienną dla koni. Z przodu było miejsce dla woźnicy i telefonisty. Na półwoziu tylnym przewożono po bokach bębny kablowe typu B, tyczki podporowe na środku oraz zwijak wozowy, który umożliwiał rozwijanie i zwijanie kabla telefonicznego w czasie jazdy. Nad półwoziem tym mogła być rozstawiona buda brezentowa, celem ochrony telefonistów podczas pracy i w marszu. Koła obu półwozi osłonięte były zdejmowanymi błotnikami z gumowymi fartuchami. Na środku tylnego półwozia przewidziane było miejsce dla 2 telefonistów siedzących do siebie tyłem. Wymiary wozu: rozstaw kół 1290 mm, rozstaw osi – 2340 mm, długość wozu bez dyszla – 4600 mm, długość dyszla – 3500 mm, szerokość wozu – 1550 mm, wysokość bez budy – 1370 mm, wysokość z budą 1900 mm. Ciężar samego wozu – 730 kg, ciężar wozu z wyposażeniem bez obsługi około 949 kg. Wóz miał być używany pojedynczo w ramach patroli telefonicznych, wozowych w pułkach kawalerii.
Źródło: Wielki leksykon uzbrojenia. TOM 65. Pomocnicze środki łączności. Piotr Krzysztofik