Złączka kablowa służyła do szybkiego łączenia przewodów. Składała się z dwóch nakręcanych na siebie części wykonanych z bakelitu. Wewnętrzna część złączki posiadała wprasowaną stalową tulejkę o zaostrzonym końcu. Dwa przewody wkładało się w otwór i skręcało obie części złączki. Tulejka nacinała izolację i tworzyła połączenie obu przewodów. Produkowane były złączki wz.34 i wz.39, nieznacznie się od siebie różniące kształtem. Złączki wz.37 miały wprasowane dwie tulejki i służyły do łączenia dwużyłowych kabli typu S.
Źródło: Wielki leksykon uzbrojenia. TOM 65. Pomocnicze środki łączności. Piotr Krzysztofik