Jesienią 1941 zespół kierowany przez G.T.Szitikowa rozpoczął pracę nad radiostacją A-7. Pierwsze seryjne egzemplarze użyto w czasie walk w Stalingradzie. W 1944 powstała zmodyfikowana wersja A-7-A a potem A-7-B. Główne różnice to zakres pracy i moc wyjściowa nadajnika. Do końca wojny wyprodukowano około 4000 tych radiostacji.
Aparatura odbiorczo-nadawcza radiostacji A-7-B
Ze zbiorów autora
Radiostacja jest przeznaczona do pracy w sieciach batalionów piechoty, dywizjonów artylerii lekkiej i przeciwpancernej oraz sieciach pułkowych baterii artylerii moździerzy. Jest to radiostacja przenośna, plecakowa, simpleksowa, pracująca w modulacji częstotliowści (FM). Zamontowana jest w jednej skrzynce. W górnej części skrzynki jest umieszczona aparatura odbiorczo-nadawcza, w środkowej znajduje się mikrotelefon, w dolnej zaś części źródła prądu oraz antena promieniowa z przeciwwagą, antena prętowa z kołkiem uziemiającym zamocowana jest na pokrywie dolnej częśći skrzynki.
Zakres pracy radiostacji A-7-B wynosi 24-28 MHz. Moc nadajnika to 1 W. Radiostacja posiada dwie anteny: prętową wysokości 2,5 m oraz antene promieniową o długości 6,5 m, którą stosuje się do pracy z ukryć. Przeciwwaga do anteny promieniowej składa się z trzech przewodów o długości 1,5 m, których początki połączone są ze sobą. Zasięg łaczności przy antenie prętowej to około 7 km. Radiostacja może pracować jako telefon podłączona do linii telefonicznej na odległość 2 km. Może też być sterowana z odległego punktu z podłączonego do niej linią telefoniczą telefonu polowego. Radiostację przenosi jeden żołnierz radiotelegrafista. Czas przygotowania do pracy nie przekracza 3 minut.
Do zasilania radiostacji potrzebne są akumulatory żarzenia 2,4 V 2NKN-10 (roboczy i zapasowy) oraz baterie anodowe o napięciu 160 V (2 sztuki BAS-80). Ogólny ciężar radiostacji wynosi 21 kg w tym baterie 6 kg. Radiostacja zbudowana jest na na 8 lampach 2K2M (odbiornik) i 3 lampach SO257 (nadajnik). Strojenie odbywa się za pomocą jednego bloku kondensatorów strojących jednocześnie nadajnik i odbiornik.
Schemat radiostacji A-7-A
Schemat radiostacji A-7-B
Źródło: "Instrukcja służby łączności cz.1 - słuzba radiowa" Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1951