W 1916 roku Oliver Lucas skonstruował i opatentował lampę sygnalizacyjną, która z małymi zmianami konstrukcyjnymi była używana przez armię brytyjską podczas obu wojen światowych. W związku z tym nawet gdy była produkowana przez inne firmy, nazywano ją "O.L.DAYLIGHT SIGNALLING LAMP" lub po prostu "LUCAS LAMP". Zestaw składał się ze skrzyni (początkowo drewnianej, później metalowej) posiadającej pas do przenoszenia, mieszczącej lampę z przewodem i wtyczką, trzyczęściowy szpikulec do jej ustawiania, regulowaną przesłonę do pracy nocnej, kolorowe przesłony do zmiany koloru światła, dwie ośmioogniwowe baterie zasilające, klucz nadawczy oraz pudełko z zapasowymi żarówkami. Sama lampa składała się z metalowej obudowy zawierającej lustro wklęsłe, specjalną żarówkę 9V typu "wotan" na trzpieniu mocowaną w gnieździe. Zabezpieczona była przed wpływami atmosferycznymi szkłem zamontowanym w metalowym pierścieniu mocowanym do lampy na trzech bolcach. Od spodu lampa posiadała gwinty umożliwiające jej mocowanie albo w dodatkowym trójnogu albo do szpikulca przenoszonego w skrzynce. Lampę można było też używać trzymając ją w dłoniach. U góry zamocowany był rurowy celownik pomocny przy kierowaniu lampy w stronę korespondenta. Skrzynka zestawu podzielona była na dwa przedziały, każdy zamykany osobną klapką. W większym mieściła się lampa z oprzyrządowaniem, w mniejszym bateria główna i zapasowa. Na wewnętrznej stronie klapki przedziału lampy znajdował się klucz nadawczy oraz gniazda przyłączeniowe lampy. Przy nowej baterii wtyczkę lampy wkładało się w gniazdo „1”, a gdy się wyczerpywała, w „2”. W pozycji „1” bateria podłączana była przez opornik, co przedłużało żywotność żarówki. Zasięg korespondencji za pomocą lampy wynosił w dzień, w przeciętnych warunkach 2,5 mili (4 km) gołym okiem i 5 mil (8 km) z użyciem teleskopu. Lampy tego typu były używane przez Wojsko Polskie w dwudziestoleciu międzywojennym (widać je na wielu zdjęciach oddziałów łączności) oraz przez Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie Europy w okresie II wojny światowej.
Opracował Piotr Krzysztofik, zdjęcia współczesne Tomasz Krzysztofik