Podstawowa radiostacja małego zasięgu używana na wszystkich teatrach II WŚ zarówno przez oddziały brytyjskie, jak i przez Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Wprowadzona do użytku w 1941 roku i produkowana do 1945.
W wersji WS-38-AFV była używana w opancerzonych pojazdach bojowych i czołgach do łączności z piechotą.
Radiostacja pracowała w zakresie częstotliwości od 7,3 do 9 MHz z mocą 200mW.
Zasięg radiostacji wynosił 0,5 mili (0,9 km) przy pracy z anteną 4 ft (121,9 cm) i 2 mile (3,7 km) przy antenie 12 ft (365,8 cm).
Radiostacja była zasilana z baterii o napięciu 150V i 3V.
Zestaw składał się ze skrzynki radiostacji w parcianym noszaku, przenoszonej przez obsługującego ją żołnierza na piersi, słuchawek, laryngofonu, kompletu anten w pokrowcu oraz przenoszonych w parcianym plecaku skrzynki połączeniowej tzw. JUNCTION BOX i baterii. Do JUNCTION BOX podłączało się kablem radiostację, słuchawki, laryngofon i baterię. Do wyposażenia należała też przenoszona na ramieniu torba operatora w której było miejsce na zapasowy akumulator oraz skrzynkę z zapasowymi lampami.
Cały zestaw ważył 22lb (9,98 kg) z czego 7lb (3,18kg) ważyła sama radiostacja.
